Diplomatie door leugens: Een verslag van het verraad van de regeringen van Engeland en de Verenigde Staten

Het verhaal van de oprichting van de Verenigde Naties is een klassiek geval van diplomatie door middel van leugens. De Verenigde Naties volgden de ter ziele gegane Volkenbond op, de eerste poging om één enkele wereldregering op te richten in het kielzog van de Vredesconferentie van Parijs die aanleiding gaf tot het Verdrag van Versailles.De vredesconferentie opende op 18 januari 1919 in Versailles, Frankrijk, en werd bijgewoond door 70 afgevaardigden die de internationale bankiers van de 27 'zegevierende' geallieerde mogendheden vertegenwoordigden. Het is een feit dat de afgevaardigden onder leiding stonden van de internationale bankiers vanaf het moment dat ze werden geselecteerd totdat ze terugkeerden naar hun land, en zelfs nog lang daarna.Laten we duidelijk zijn, de vredesconferentie was bedoeld om Duitsland droog te bloeden; het was bedoeld om enorme sommen geld binnen te halen voor de internationale bankier-briganten die al obscene winsten hadden gemaakt bovenop de vreselijke verliezen van de vijfjarige oorlog (1914-1919). Groot-Brittannië alleen al leed 1.000.000 doden en meer dan 2.000.000 gewonden. Oorlogshistoricus Alan Brugar schat dat internationale bankiers 10.000 dollar winst maakten op elke gesneuvelde soldaat. Het leven is goedkoop als het aankomt op het Comité van 300 Iluminati-Rothschild-Warburg bankiers, de meesters van de Federal Reserve, die beide kanten van de oorlog financierden.Het is ook de moeite waard om te onthouden dat H.G. Wells en Lord Bertrand Russell deze verschrikkelijke oorlog hadden voorzien waarin miljoenen mensen - de bloemen van overwegend christelijke naties - onnodig stierven. De leden van het Comité van 300 hadden de oorlog zo gepland dat de internationale bankiers er flink van zouden profiteren. H.G. Wells werd de 'profeet' van het Comité van 300 genoemd. Het is waar dat Wells slechts de ideeën van de British East India Company (BEIC) actualiseerde die waren geïmplementeerd door Jeremy Bentham en Adam Smith, om maar twee van de slopers te noemen die door Koning George III werden gebruikt om de economische toekomst van de kolonisten van Noord-Amerika te ondermijnen en tot zinken te brengen die probeerden te ontsnappen aan de economische ontberingen die werden veroorzaakt door de overname van hun land door de Venetiaanse bankierskaste aan het eind van de jaren 1700.