Centurio Aelius Valerius

In margine Murum Hadriani Centurio Aelius Valerius collocatus est, virtute et prudentia insignis, vitam militarem cum dignitate ducens. Cum uxore Flavia, cuius pulchritudo aequalis ingenio est, diem tranquillum agit. Tamen in medio otii, inter sussurros venti et murmur aquarum, epistula pervenit. Amica Flaviae nuptias celebraturam invitavit, faustam occasionem inveniens ut gaudium cumulatum cum amicis participent.
In ipsa festivitate, ubi convivae laetitia effulgent, Aelius faciem amici recognoscit, sed praeteritum tempus eum celaverat. Nescit adhuc quae mutatio ob amicum instet, sed haud ita multo post, per amicitiam iterum coniunctam, Aelii vita plane transformabitur.
Insequentur Aelium peregrinationes intrepidus, plenas periculorum quae velut procellae superabuntur, necnon amores ferventes, et eventus quos numquam praevideas. Sic Aelius ultra fines notos feretur, usque ad extremos orbis terrarum. In regionibus Africae et Asiae, Aelius situs terribiles experietur, ubi virtus eius et constantia probabuntur. Incipit liber:
Festum Sulpiciae Lepidinae
In oppido Vindolanda, quod prope murum Hadriani situm est, murum quem Imperium Romanum in Britannia extruxit ut barbaros excluderet et provinciam suam defenderet, Centurio Aelius Valerius cum uxore sua Flavia habitabat. Vindolanda erat castellum et vicus, lucida exempla vitae quotidianae militum Romanorum ac civium prope murum degentium.
Murus Hadriani, mirabilis facti Romanorum, per decem et octo milia passuum porrectus est, non solum ex lapidibus et terra erectus, sed etiam turribus et castellis instructus, validam defensionis lineam praebens inter provinciam Romanam et terras barbarorum Caledoniorum.
Vindolanda, quae sub umbra muri posita erat, non tantum castellum erat, sed etiam oppidum cum thermis, tabernis, et diversis aedificiis. Viae lapideae erant, et publicas latrinas cloacasque possidebat, ingenium Romanum ostentantes. Ibi, negotiatores et artifices, ut coqui, fabri, et textores, artibus suis operabantur, necessaria luxusque militibus eorumque familiis offerentes.
Centurio Aelius saepe per vias deambulabat, milites in exercitatione aut thermis relaxantes spectans. Interdum, in foro, litteras et nuntios ex Roma aut aliis provinciis accipiebat. Flavia autem saepe in tabernis emebat aut cum amicis suis ad thermas ibat, ubi de novis rebus et fama loci colloquebantur.
Vita in Vindolanda, etsi longe a Roma et in loco alieno, tamen Romana erat. Festi, ritus, et mos Romanus hic agebantur, et lingua Latina in omnibus locis oppidi audiebatur. Et cum nox veniret et caelum stellis fulgeret, milites in turribus vigilabant, provinciam et oppidum contra barbarorum incursiones defendentes.
Uno die, tabellarius, qui per oppida et castra Romanorum epistulas nuntiosque portabat, epistolam ad domum Aelii attulit. Erat epistula invitatio ad festum natale amicae, Sulpiciae Lepidinae, feminae Romanae, quae prope murum habitabat. Huiusmodi festum demonstrat qualis intimi et familiari inter Romanos etiam in remotissimis provinciis essent.
"Vide, Flavia," inquit Aelius epistolam tenens, "Sulpicia nos ad suum natale festum invitat. Magnum gaudium!"
Flavia epistolam arreptam perlegit. "O, quam iucundum! Sulpicia est femina liberalis et eius festa semper sunt laeta. Quidnam induam?"
Aelius subridens respondit, "Semper de vestitu cogitas, dulcissima mea. Sed priusquam aliud, Sulpiciae scribamus et gratias agamus."