Bøger af Luigi Romolo Carrino

Przerażające jak niepozorna bywa geneza wielkiego zła.Uzdolniony dowódca, pracowity minister czy sumienny wykonawca rozkazów – architektów potęgi Trzeciej Rzeszy łączy jedno: skutecznie wywiązują się ze swoich zadań. W ich biografiach zawodowy profesjonalizm niepostrzeżenie przechodzi we współodpowiedzialność za ludobójstwo. Historie zebrane w tej książce pokazują, że wcale nie trzeba być bestią, by dopuścić się bestialstwa.Zbiór składa się z następujących utworów: „Hitler”, „Goebbels, kulawy diabeł”, „Himmler – biurokrata od eksterminacji”, „Heydrich”, „Mengele – anioł śmierci”, „Goering”, „Amon – austriacki rzeźnik”, „Albert Speer. Architekt diabła”, „Rommel”, „Irma Grese”, „Rudolf Hess”, „Eichmann”.Kompilacja utworów uznanych autorów i autorek non fiction, takich jak: Giancarlo Villa, Luigi Romolo Carrino, Fiammetta Bianchi, Giusy Bausilio, Mario Tancredi oraz Lucas Pavetto.

Kim jest geniusz architektury III Rzeszy?Dlaczego stał sie bliski Hitlerowi?Albert Speer był architektem Hitlera. Zbrodniarz odpowiedzialny za deportacje i wykorzystywanie europejskiej ludności cywilnej. Mianowany przez Hitlera w lutym 1942 r. ministrem uzbrojenia. Wykorzystywał jeńców w przemyśle wojennym. Przesłuchiwany w Norymberdze 19 czerwca 1946 r., zeznał, że Hitler zdradził naród niemiecki, "rzucając go w przepaść". W tym portrecie prześledzimy życie geniusza estetyki Trzeciej Rzeszy.Luigi Romolo Carrino (ur. w Neapolu w 1968 r.) w swojej karierze literackiej podejmował różne tematy społeczne. W "Esercizi sulla madre" do prestiżowej nagrody Strega, porusza temat szpitali psychiatrycznych. W pracy "Il pallonaro" zagłębia się w drażliwy temat homoseksualizmu w świecie piłki nożnej. Jego powieść Acqua Storta (Krzywe wody) opowiada o tłumionym homoseksualizmie w systemie mafijnym oczami więźnia, który w ostatnich trzech dniach życia, wśród halucynacji i wspomnień, przeżywa swoją przeszłość. Na końcu dzieła pojawiają się podziękowania dla Saviano i De Silva, czołowych przedstawicieli literackiego neorealizmu, których łączy z Carrino surowość języka i scenerii.

W randze SS-Obersturmbannführera kierował sekcją RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy); znawca spraw żydowskich, dążąc do tzw. ostatecznego rozwiązania, organizował ruch kolejowy w celu wywożenia Żydów do obozów koncentracyjnych. Po ucieczce przed procesem w Norymberdze schronił się w Argentynie, gdzie został zidentyfikowany i porwany przez Mosad, żeby następnie być osądzonym w Izraelu i skazanym na śmierć za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości.Luigi Romolo Carrino (Neapolitańczyk, urodzony w 1968 r.) w swojej karierze literackiej zajmował się problemami społecznymi. W „Pozzoromolo" (Meridiano Zero, 2009), za którą w 2011 roku otrzymuje nagrodę Strega, oraz w „Esercizi sulla madre" (Perdisa Pop, 2012) porusza temat szpitali psychiatrycznych, natomiast w „Acqua storta" (Meridiano Zero, 2008), „La buona legge di Mariasole" (Edizioni E/O, 2015) i „Alcuni avranno il mio perdono" (Edizioni E/O, 2017) w autentyczny sposób opowiada historię Neapolu, miasta, w którym się urodził i mieszka do dzisiaj. Dla włoskiego Azimuta opublikował w 2010 roku zbiór opowiadań zatytułowany „Istruzioni per un addio", natomiast w książce „Il pallonaro" (goWare, 2014) zagłębia się w drażliwy temat homoseksualizmu w świecie piłki nożnej. Jego powieść „Acqua storta" jako pierwsza opowiada o stłumionym homoseksualizmie systemu mafijnego oczami więźnia, który poprzez halucynacje i wspomnienia przeżywa swoją przeszłość w ostatnich trzech dniach życia. Pod koniec książki dziękuje Saviano i De Silvie, czołowym przedstawicielom neorealizmu literackiego włoskiej Kampanii, którzy dzielą z nim surowość języka i otoczenia.

Albert Speer fu l’architetto di Hitler. Venne accusato per la deportazione e lo sfruttamento dei civili europei. Nominato da Hitler nel febbraio del 1942 ministro degli Armamenti, si servì dei prigionieri di guerra anche nell’industria bellica. Ascoltato a Norimberga nell’udienza del 19 giugno 1946, riconobbe tuttavia che Hitler aveva tradito il popolo tedesco "gettandolo nell’abisso". Questo ritratto ripercorrerà la vita del genio dell’estetica del terzo Reich.Luigi Romolo Carrino (napoletano, classe 1968) Nel suo percorso letterario ha affrontato tematiche sociali di vario tipo. In "Pozzoromolo", Meridiano Zero, 2009, selezionato nel 2011 per il Premio Strega, e in "Esercizi sulla madre" Perdisa Pop, 2012, selezionato nel 2013 per il Premio Strega, tratta il tema dei manicomi. in "Acqua storta" Meridiano Zero, 2008, "La buona legge di Mariasole" Edizioni e/o, 2015, e "Alcuni avranno il mio perdono" Edizioni e/o, 2017, invece racconta in modo autentico Napoli, la città dove è nato e vive. Per Azimut ha pubblicato nel 2010 una raccolta di racconti dal titolo "Istruzioni per un addio", mentre si è addentrato nello spinoso tema dell'omosessualità nel mondo del calcio con l'opera "Il pallonaro", goWare, 2014. Il suo romanzo Acqua storta racconta per la prima volta l'omosessualità repressa del sistema mafioso attraverso gli occhi di un carcerato che rivive fra allucinazioni e ricordi rivive il suo passato negli ultimi tre giorni di vita. Alla fine dell'opera vengono ringraziati Saviano e De Silva, esponenti di punta del neorealismo letterario campano, che condividono con Carrino la durezza della lingua e delle ambientazioni.

Col grado di SS-Obersturmbannführer era responsabile di una sezione del RSHA; esperto di questioni ebraiche, perseguendo la cosiddetta soluzione finale organizzò il traffico ferroviario per il trasporto degli ebrei ai vari campi di concentramento. Sfuggito al processo di Norimberga, si rifugiò in Argentina, dove venne individuato e rapito dal Mossad per essere processato in Israele e condannato a morte per genocidio e crimini contro l'umanità.Luigi Romolo Carrino (napoletano, classe 1968) Nel suo percorso letterario ha affrontato tematiche sociali di vario tipo. In "Pozzoromolo", Meridiano Zero, 2009, selezionato nel 2011 per il Premio Strega, e in "Esercizi sulla madre" Perdisa Pop, 2012, selezionato nel 2013 per il Premio Strega, tratta il tema dei manicomi. in "Acqua storta" Meridiano Zero, 2008, "La buona legge di Mariasole" Edizioni e/o, 2015, e "Alcuni avranno il mio perdono" Edizioni e/o, 2017, invece racconta in modo autentico Napoli, la città dove è nato e vive. Per Azimut ha pubblicato nel 2010 una raccolta di racconti dal titolo "Istruzioni per un addio", mentre si è addentrato nello spinoso tema dell'omosessualità nel mondo del calcio con l'opera "Il pallonaro", goWare, 2014. Il suo romanzo Acqua storta racconta per la prima volta l'omosessualità repressa del sistema mafioso attraverso gli occhi di un carcerato che rivive fra allucinazioni e ricordi rivive il suo passato negli ultimi tre giorni di vita. Alla fine dell'opera vengono ringraziati Saviano e De Silva, esponenti di punta del neorealismo letterario campano, che condividono con Carrino la durezza della lingua e delle ambientazioni.